เรื่องห่านกับไข่ทองคำ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว…ชาวนาคนหนึ่งได้ไปยังรังห่านของเขา
แล้วพบไข่ฟองหนึ่งเป็นสีเหลืองส่องแสงแวววาวเมื่อเขาหยิบมันขึ้นมา…
ก็รู้สึกว่ามันหนักพอๆ กับตะกั่วเขานำมันกลับบ้าน…และทันใดก็พบว่ามันเป็นไข่ทองคำบริสุทธิ์ทุกเช้าเหตุกาลเดียวกันก็เกิดขึ้นและในไม่ช้าเขาก็กลายเป็นคนมั่งมี…จากการขายไข่ทองคำ

เมื่อเขายิ่งร่ำรวยขึ้น…เขาก็ยิ่งโลภมากขึ้นและคิดหาทางที่จะได้ขายไข่ทั้งหมด…ที่ห่านสามารถให้ได้ในคราวเดียวเขาจึงฆ่ามัน…ผ่าทองมันแล้วเขาก็พบแต่ความว่างเปล่า…!

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“ความโลภ…ไม่เคยให้ความมั่งมีแก่ใคร”
ดั่งคำสุภาษิตไทยที่ว่า “โลภมาก ลาภหาย” นั่นเอง

เรื่องไก่กับพลอย

พ่อไก่หนุ่มตัวหนึ่งพร้อมกับฝูงแม่ไก่กำลังคุ้ยเคี่ยอาหารหากินอยู่ที่ลานดิน ใกล้ๆกับทุ่งนาขณะที่มันกำลังคุ้ยดินอยู่นั้นได้พบกับพลอยเม็ดงามส่องประกายเม็ดหนึ่งมันจึงเอ่ยขึ้นว่า“ถ้านายมาพบเจ้าละก็ เขาจะต้องเก็บเจ้าขึ้นไปแน่ทีเดียวเพราะเจ้ามีค่าสำหรับเขา แต่สำหรับข้า เจ้าไม่มีค่าเลยแม้แต่น้อยอันที่จริง…ข้าวสักเมล็ดนั้น…ยังจะมีค่ามากกว่าเจ้าพวกเพชรพลอยทั้งหมดในโลกเสียด้วยซ้ำ “แล้วพ่อไก่ก็เลิกสนใจหันไปคุ้ยเคี่ยอาหารของตนต่อไป

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“คนที่รู้ความต้องการของตนจะมีความสุข…คนฉลาดชอบสิ่งที่จำเป็น
…มากกว่าเครื่องประดับอันระยิบระยับที่ไม่มีค่าอันใด…
นอกจาก ก่อให้เกิดความเย่อหยิ่งและความฟุ้งเฟ้อ”

เรื่องเจ้าชายกับแมว

นานมาแล้ว มีเจ้าชายผู้กล้าหาญ และสง่างามพระองค์หนึ่งประทับอยู่ในวังแห่งหนึ่ง
เจ้าชายทรงโปรดปรานแมวที่เลี้ยงไว้ จนไม่ปรารถนาที่จะอภิเษกกับเจ้าหญิงองค์ใด
ส่วนแมวตัวนั้นก็หลงรักเจ้าชายจนไม่เป็นอันกินอันนอนเพราะมันรู้ว่าไม่อาจสมหวังในความรักนี้ได้…

เจ้าแมวเฝ้าแต่ร้องคร่ำครวญ จนวันหนึ่งนางฟ้าแห่งความรัก ได้ปรากฏกายขึ้น
“เจ้าแมวที่น่าสงสาร มีอะไรเกิดขึ้นหรือ?” นางฟ้าถาม
“ข้ารักเจ้าชายมากแต่ต้องสิ้นหวัง เพราะข้าเป็นแค่แมวตัวหนึ่งเท่านั้น” มันตอบนางฟ้าสงสารจึงบอกว่า“ข้าจะทำให้เจ้ากลายเป็นเจ้าหญิงแสนสวยแต่เจ้าจะต้องละทิ้งสัญชาตญาณเดิมของเจ้า…ให้ได้ทั้งหมดนะ”“ข้าจะไม่มีวันแสดงให้ใครรู้ว่า…ข้าเคยเป็นแมวมาก่อน” แมวให้สัญญา“ดี!…เจ้าต้องทำตามสัญญาให้ได้…มิฉะนั้นร่างของเจ้าจะกลับกลายไปเป็นแมวตามเดิม” นางฟ้าย้ำ

เมื่อแมวรับคำ…นางฟ้าก็ร่ายเวทมนตร์ทันใดร่างของแมวนั้นก็กลายเป็นเจ้าหญิงที่สวยงาม
เมื่อเจ้าชายได้พบกับเจ้าหญิงที่แปลงร่างมาจากแมวก็ทรงตกหลุมรักและขอแต่งงานด้วยในทันที

เมื่อเวลาผ่านไป เจ้าหญิงไม่อาจละทิ้งสัญชาตญาณเดิมของเธอได้
ครั้งแรกเจ้าชายทรงแปลกใจ เมื่อเห็นเจ้าหญิงใช้เล็บข่วนที่ประทับจนขาดวิ่น
ต่อมาเจ้าชายทรงเห็นเธอปีนป่ายเล่นบนกำแพงวัง

จนในวันหนึ่ง เจ้าชายก็ทรงตกพระทัยมาก…เมื่อเห็นเธอคาบหนูไว้ในปาก แล้วกินมันเข้าไป
และยังไม่ทันที่เจ้าชายจะตรัสอะไรร่างของเจ้าหญิงก็พลันกลับกลายไปเป็น…แมว…ตามเดิม
เพราะมันไม่อาจละทิ้งความเป็นแมว…ตามที่เคยให้สัญญาไว้กับนางฟ้าไม่ได้

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“พื้นเพนิสัย…และการกระทำเบื้องหลังที่แท้จริง…
ไม่ใช่สิ่งที่จะปกปิดกันได้ง่าย ๆ”

เรื่องสิงโตกันหมูป่า

นิทานเรื่อง สิงโตกับหมูป่าอากาศที่ร้อนจัดของวันหนึ่งในฤดูร้อนทำให้สัตว์ทั้งหลายรู้สึกกระหายน้ำไปตามๆกันสิงโตตัวนี้ก็เช่นกัน มันกำลังเดินออกไปหาน้ำดื่มสิงโตเดินตรงไปยังบ่อน้ำเล็กๆ แห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลนัก

เวลานั้นมีหมูป่าที่กำลังหิวน้ำตัวหนึ่งเดินตรงมาที่บ่อน้ำแห่งนี้ด้วยเช่นกันสิงโตและหมูป่าจึงประจันหน้ากันที่ข้างบ่อน้ำนั้นทั้งคู่ต่างต้องการที่จะเป็นผู้ที่ได้ดื่มน้ำก่อน จึงเกิดการต่อสู้กันขึ้น
สัตว์ตัวอื่นๆ ที่อยู่ใกล้ๆ ต่างพากันวิ่งหนีอย่างอลหม่าน

สิงโตและหมูป่า ต่างก็ต่อสู้กันอย่างไม่ลดละจนหมดเรี่ยวแรงด้วยกันทั้งคู่

ก่อนที่พวกมันจะลงมือต่อสู้กันอีกครั้ง…ทั้งสองก็เหลือบไปเห็นนกแร้งกลุ่มหนึ่งกำลังเกาะอยู่บนกิ่งไม้
และพากันจ้องมองมายังพวกมันอยู่

สิงโตจึงหันมาพูดกับหมูป่าว่า “ข้าว่าเราเลิกต่อสู้กันเถอะ”“เพราะไม่เช่นนั้น เราทั้งสองอาจกลายเป็นอาหารของเจ้าแร้งพวกนั้นได้”หมูป่าเห็นด้วยจึงตอบตกลงในทันที
จากนั้นสิงโตก็บอกให้หมูป่าดื่มน้ำก่อนและเมื่อทั้งคู่ดื่มน้ำจนพอใจแล้ว จึงเดินแยกจากกันไปด้วยดี

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“การประนีประนอม…ช่วยให้ปลอดภัยจากอันตราย”