เรื่องหนูเมืองกับหนูชนบท

นิทานอีสป เรื่องหนูเมืองและหนูชนบท

หนูนาตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในชนบทมันชอบกินผลไม้ มันอยู่อย่างมีความสุขวันหนึ่งญาติของหนูนามาเยี่ยมจากในเมืองหนูนารวบรวมผลไม้มากมายไว้ให้หนูบ้านกินแต่หนูบ้านไม่ชอบกินผลไม้หนูบ้านบอกว่า “อาหารพวกนี้น่าเบื่อเหลือเกิน”“เธอเข้าไปในเมืองกับฉันเถอะ…ชีวิตในเมืองสนุกสนานกว่าที่นี่มากนัก”

ดังนั้นหนูนาจึงติดตามญาติของมันเข้าไปในเมืองพวกมันเดินทางมาถึงบ้านใหญ่หลังหนึ่ง
พวกมันมุดลอดใต้ประตูหลังบ้านเข้าไปในบ้านหนูบ้านพาหนูนาเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร
บนโต๊ะอาหารมีอาหารวางอยู่มากมายพวกมันเริ่มกินอาหารเป็นการใหญ่หนูนารู้สึกมีความสุข มันพูดว่า
“อาหารพวกนี้ช่างอร่อยเหลือเกิน!”

ทันใดนั้นมีเสียงบางอย่างดังแว่วเข้ามาหนูทั้งสองวิ่งไปหลบซ่อน อยู่หลังกองอาหาร
หนูบ้านบอกหนูนาว่า “อยู่เฉย ๆ ไว้น่ะ”หนูนารู้สึกกลัวมากแมวตัวหนึ่งเดินเข้ามาในห้องอาหาร มันหันไปมองรอบๆห้องแมวตัวนั้นกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะอาหาร

หนูบ้านร้องว่า “วิ่งหนีเร็ว!” หนูทั้งสองวิ่งเข้าไปในรูหนูหนูนาพูดกับหนูบ้านว่า “ลาก่อนน่ะ ญาติที่รัก”
เจ้าหนูนาเอ่ย “เฮ้ย ทำไมรีบกลับนักล่ะ”“อืมม์” เจ้าหนูนาตอบ…“ข้าขอยอมกินถั่วในความสงบ…ดีกว่ากินเค้กในความหวาดกลัวแบบนี้…ข้าขอกลับไปใช้ชีวิตที่ท้องทุ่งอย่างเดิมดีกว่า”

นิทานเรื่องสอนให้รู้ว่า
“มีชีวิตสงบสุขปลอดภัย…ดีกว่าสุขสบาย…แต่ต้องหวาดหวั่น…เต็มไปด้วยอันตราย”